Poza rolą Weisz docenić trzeba głębię castingu, co widoczne jest na wszystkich planach poprzez dodanie temu niby oderwanemu od norm widowisku niezbędnej spójności i wiarygodności. przeczytaj recenzję

Weerasethakul już po raz kolejny zachwyca swoim podejściem do mozolnej budowy metaforycznych znaczeń, unikając jak ognia dosłowności (a nawet „słowności”), kinowej dramaturgii i łatwych rozwiązań. przeczytaj recenzję

Gdyby w świecie „American Psycho” istniały memy o nim samym, to Patrick Bateman zostałby zapewne ich naczelnym producentem, uprzednio postarawszy się o wyłączność. przeczytaj recenzję

Gdzie na razie jest ściernisko, możesz stworzyć „San Francisco” (tylko pamiętaj o kwiatach). przeczytaj recenzję

Jeśli widz nie ma potrzeby doszukiwania się drugich den, a szuka filmu spektakularnego „tu i teraz”, powinien być po seansie „Fehérlófii” co najmniej usatysfakcjonowany. przeczytaj recenzję

„Celine i Julia odpływają” to kapryśny seans-gra, film w filmie, marzycielska, absolutnie nieprzewidywalna okultystyczno-owocowa zabawa z widzami w kotka i myszkę. przeczytaj recenzję

Czy zdarzyło Wam się doświadczyć seansu, który okazał się spełniać Wasze najskrytsze życzenia odnośnie filmu idealnego? przeczytaj recenzję

Na najbardziej dosłownej płaszczyźnie dzieło to jest wypełnione scenami, podczas których można na przemian się śmiać, ale również drapać po głowie w głębokim zdezorientowaniu. przeczytaj recenzję

„Duch roju” uchyla pewne drzwi, tak jak Ana w ostatniej scenie (już niemiodowe) okiennice, a co jest za nimi? Dokładnie to, co wtedy poczujemy. przeczytaj recenzję

"Nagi lunch" jest wizualnie śmiały, dopieszczony i zapadający w pamięć, a praktyczne efekty specjalne zaskakują świeżością i żywotnością. przeczytaj recenzję